خوانندگانی که شعر آمریکایی را از نزدیک دنبال می‌کنند؛ لوئیز گلوک دهه ۱۹۷۰ را می‌شناسند. جایزه نوبل ادبیات ۲۰۲۰ او دنیای ادبیات را غافلگیر کردند. او شانزدهمین زنی است که این جایزه را از آن خود می‌کند.
گلوک در ۲۲ آوریل ۱۹۴۳ در نیویورک در خانواده‌ای یهودی متولد شد. او در حال حاضر در «ماساچوست» ساکن است. بیش از هر چیز، ویژگی که گلوک را در جامعه ادبی آمریکا مطرح کرد؛ شعرهای او بود.
لوئیز گلوک شاعر غمگینی به نظر می‌رسد. او همواره از تجربیات شخصی خودش نوشته است. این نگرش نه تنها سبب محدودیت گلوک نشده بلکه او را به نویسنده و شاعری منحصر به فرد تبدیل کرده است. او در طول یک عمر کار جدی، اغلب موجز، درون گرا، ناآرام و گاه نشاط آور بوده است.
گلوک هم مانند تمام نویسندگان دارای تناقضاتی در شخصیت و آثارش است. اگر دوازده مجموعه شعر او را بخوانید ممکن است همه آن‌ها را مانند هم ببینید. هر چند که با بازخوانی این آثار درخواهید یافت که تفاوت‌های بسیاری بین این مجموعه‌ها وجود دارد. گلوگ گفته است که سعی دارد سبک‌های جدیدتری را هم تجربه کند و خود را به چالش بکشد.
کتاب اول لوئیز گلوک «ارشد» که در ۱۹۶۹ نوشته شد کاری تمرینی است. مجموعه شعر «خانه‌ای در مارشلند» که متعلق به شش سال بعد است و مجموعه شعرهای بعدی بسیار متفاوت از کار اول هستند. او با لطافت زنانه خاص و تلخ، جهان اطراف را به تصویر کشیده است. گلوک برای پرداختن به این موضوعات از رؤیاها و خاطراتی که در ذهن خود دارد، کمک می‌گیرد.
در ابتدا آثار لوئیز گلوک تا به این حد غمگین نبود. اما با گذشت زمان آثار او به سمتی رفت که جزییات زندگی خودش، آشفتگی‌های روزمره و مشکلات خانوادگی در آن نمود پیدا کرد. او با «پیروزی آشیل» که در ۱۹۸۵ نوشته شد، در آمریکا به شهرت رسید. این اثر رنج نامه‌ای متشکل از افسانه‌های سوزناک است.
جوانی گلوک
در سنین نوجوانی لوئیز گلوک دچار نوعی اختلال گوارشی شد. این واقعه او را به شدت تحت تاثیر قرار داد. او در ۱۹۹۰ که تحت درمان بود «آرارات» را نوشت. بیش از هر مساله‌ای در این کتاب داستانهای خانوادگی برجسته بود. گلوک در ۱۹۹۳ برای مجموعه شعر «زنبق وحشی» برنده جایزه پولیتزر شد. او دراین مجموعه بازگشت شگفت‌آور زندگی بعد از زمستان را به زیبایی در شعر «دانه‌های برف» توصیف کرده است.
این شاعر آمریکایی در کنار وجه شاعری، فعالیت‌های پژوهشی و تحقیقاتی قابل تاملی انجام داده است. او سابقه تدریس در دانشگاه ییل و نیوهون در رشته زبان انگلیسی را دارد.
گلوک بالاخره در سال ۱۹۹۴ از شعر اندکی فاصله گرفت و کتاب «اثبات و تئوری‌ها» را بعنوان اولین مجموعه نثر خود نوشت. او که قدرت خود را در سرودن شعرهای اسطوره‌ای، زندگینامه و تمثیل‌های معنوی ثابت کرد. به عرصه کمدی قدم گذاشت.
لوئیز گلوک که در سال ۱۹۶۷ با چارلز هتز جونیور ازدواج کرده بود در میان نوشتن مرغزار (۱۹۹۶) و جهنم(۲۰۰۶) درگیر طلاق و بازسازی زندگی‌اش در میان سالی بود.
حالا دیگر او کاملا مشهور بود. جایزه کتاب ملی را نیز دریافت کرده بود. شغلی ثابت داشت و افتخارات زیادی را کسب کرده بود. او به عنوان داور مسابقات شعر به قضاوت پرداخت. او در سال جاری موفق به دریافت نوبل ادبیات شد.
ویژگی آثار لوئیز گلوک
شعرهای گلوک مخاطب را با حقایقی روبرو می‌کند که اکثر مردم و بیشتر شاعران، آن را انکار می‌کنند: اگر خوش شانس باشیم، به پیری خواهیم رسید. لوئیز گلوک شاعر خرد است. شعرهای گلوک با کاوش در عمیق‌ترین و صمیمی‌ترین احساسات، خواننده را به سفری درونی می‌کشاند. توانایی لوییز گلوک در خلق شعرهایی که بسیاری از مردم می‌توانند آن را بفهمند، با آن رابطه برقرار کنند و آن را از آن خود کرده و تجربه کنند، نتیجهٔ زبان صریح و درعین‌حال مسحورکنندهٔ شعر اوست.
سایر نامزدهای نوبل ادبیات ۲۰۲۰
از میان هاروکی موراکامی، مارگارت اتوود، ماریزه کنده و لودمیلا اولیتسکایا از روسیه، لوییز گلوک کمترین احتمال برای برنده شدن را داشت. این جایزه که مدتی است بسیار جنجال برانگیز و پر حاشیه بوده است؛ امسال هم غافلگیری قابل توجهی داشت.
